ΑΝΑΠΟΔΑΡΗΣ: Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΔΟΚΟΣ

Υπάρχει δόγμα. Τέλος κάθε αναζήτησης. Αποφάσισαν οι Αγιες Οικουμενικές Συνόδοι.

Είναι συνηθισμένο οι χριστιανοί να χρησιμοποιούν τις αλήθειες της ελληνικής φιλοσοφίας για να νομιμοποιήσουν την δική τους μονοθεϊστική άποψη. Το φαινόμενο αυτό είναι μοναδικό, να αναζητά κανείς δηλαδή την επιβεβαίωση από τα λόγια του εχθρού του. Γιατί η λογική και η ελληνική φιλοσοφία ήταν και παραμένει ο εχθρός των χριστιανικών εκκλησιών. Δεν θέλω να πω με αυτό ότι ο αρχικός χριστιανισμός ή ο ίδιος ο Χριστός ήταν εχθρός της ελληνικής φιλοσοφίας. Όχι, βέβαια. Εχθροί της ελληνικής και της παγκόσμιας σοφίας υπήρξαν η εκκλησία και εκείνοι που επιμένουν φανατικά στην αποκλειστική αλήθεια των θείων εβραϊκών γραφών.

Πως λοιπόν μπορούν να αναφέρονται στην φιλοσοφία εκείνοι που κατάργησαν τις φιλοσοφικές σχολές; Πως είναι σίγουροι ότι όταν μιλούσαν για τον μοναδικό θεό οι Έλληνες φιλόσοφοι, αναφερόταν στον Εβραίο Ιεχωβά; Μήπως δεν έχει καμία σχέση ο φιλοσοφικός μονοθεϊσμός με τον εβραϊκό φανατισμό; Γιατί στην φιλοσοφία είχαμε πολλές σχολές και κάθε φιλοσοφική σχολή ονομαζόταν αίρεση. Οι χριστιανοί όταν καταδιώκουν τις αιρέσεις, καταδιώκουν ακριβώς αυτό το δικαίωμα που έχει ο Έλληνας άνθρωπος να φιλοσοφεί, να αναζητά, να αναρωτιέται. Οι μεγάλοι φιλόσοφοι των χριστιανών είναι κάτι σαν οι κομουνιστές του πνεύματος. Δεν σηκώνουν αντιρρήσεις, δεν δέχονται μια διαφορετική άποψη. Η θρησκεία των χριστιανών δεν έχει στην πρώτη θέση τον Θεό ή τον Υιό του αλλά τις μεγάλες αναμφισβήτητες αλήθειες που το Άγιο Πνεύμα αποκάλυψε στους Αγιους Πατέρες των Αγίων οικουμενικών συνόδων, υπό το βλέμμα του εκάστοτε Αγιου αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Δεν υπάρχει λοιπόν φιλοσοφία, δεν υπάρχει δυνατότητα διαφορετικής άποψης αλλά μονάχα το δόγμα, η δική μας αίρεση, το πιστεύω, το οποίο καλείται να υπογράψει, ως δήλωση εθνικοφροσύνης κάθε άνθρωπος, αν θέλει να συνεχίσει να ζει εν ειρήνη πάνω στον χριστιανικό πλανήτη. Σε αυτό το κείμενο θα δείξω ότι η Ορθοδοξία αλλά και κάθε εκκλησία που υπακούει σε ένα δόγμα είναι αίρεση.

Ο Φιλόσοφος Πυθαγόρας.

Δεν δικαιολογεί λοιπόν η ελληνική φιλοσοφία, την καταστροφή του ελληνικού πολιτισμού, την καταδίωξη της γνώσεως, την δολοφονία των ερευνητών του πνεύματος και των αληθινών φιλοσόφων. Δεν δικαιολογεί η ελληνική φιλοσοφία, ο Σωκράτης και ο Εμπεδοκλής και ο Ηράκλειτος, τις σφαγές των Ελλήνων, την κακοποίηση των εθνών και την υποταγή της ανθρωπότητας σε μια αρχαία εβραϊκή θρησκεία με την δύναμη των ρωμαίικων λεγεώνων. Το χειρότερο όμως για τους υποτιθέμενους χριστιανούς είναι ότι και τα λόγια του Χριστού, δεν δικαιολογούν την ύπαρξη μιας κακοδαιμονικής αυτοκρατορικής θρησκείας που επιβάλει δια της βίας την αδικία και την εξαπάτηση πάνω σε αυτό τον ευλογημένο πλανήτη.

Η δεύτερη οικουμενικη σύνοδος. Στην κορυφή το Άγιο Πνεύμα, ως περιστερά και στην μέση ο Ρωμαίος αυτοκράτορας. Ούτε ο Φαραώ των Αιγυπτίων δεν είχε κάνει τέτοια δουλειά.

Ας επιστρέψουν οι χριστιανοί στην ανθρώπινη λογική, ας κατανοήσουν την ελληνική φιλοσοφία από τα λόγια του ίδιου του Χριστού, ο οποίος απέρριψε τον εβραϊκό φανατισμό και την ανθρώπινη παράδοση. Ο Χριστός δεν απέρριψε την φιλοσοφία και την λογική, ούτε επέβαλε κάποιο δόγμα. Είπε ξεκάθαρα ότι η αγάπη είναι το παν, πέρα από κάθε γνώση και γνώμη. Εκείνοι που σήμερα λένε ότι είναι χριστιανοί δεν διακρίνονται από έργα χριστιανικά ούτε πιστεύω χριστιανικά. Η σημερινή χριστιανική θεολογία είναι ένα ανακάτεμα εβραϊκού βιβλικού φανατισμού και μιας παρεξηγημένης ελληνίζουσας ψευδοφιλοσοφίας.

Πολύ εύκολα οι λεγόμενοι χριστιανοί με την συμπαράσταση των αυτοκρατόρων έφτασαν σε ασφαλή θεολογικά συμπεράσματα χτίζοντας αιώνια δόγματα μέσα στα οποία φυλάκισαν τον ανθρώπινο νου. Με όπλο τα αυτοκρατορικά διατάγματα καταδίωξαν τις φιλοσοφικές αιρέσεις, είτε αυτές ήταν χριστιανικές, είτε όχι, και καταδίκασαν σε θάνατο τους ίδιους τους φιλοσόφους. Η φράση του Χριστού, «όποιος θέλει ας έρθει πίσω μου», μεταφράστηκε σε «όποιος δεν με ακολουθήσει θα σφαχτεί», σύμφωνα με τα πρότυπα της βίβλου των Εβραίων. Όποιος δεν ακολουθεί το δικό μας δόγμα είναι αιρετικός. Έτσι μετέφρασαν οι χριστιανοί την αλήθεια τους. Δόγμα σημαίνει αυτό που νομίζουμε εμείς ως σωστό. Το δόγμα είναι ένα "νομίζω" καθώς προέρχεται από την λέξη "δοκώ" που σημαίνει "νομίζω". Δοκούν λοιπόν ορθά οι χριστιανοί, νομίζουν τα σωστά, και έτσι είναι αίρεση όπως ακριβώς σημαίνει η ελληνική λέξη. Επειδή είναι χριστιανοί ανθέλληνες, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούν κι έχουν το δικαίωμα να μεταφράζουν όπως εκείνοι θέλουν τις ελληνικές λέξεις και να διαστρεβλώνουν τα νοήματα τους για να ταιριάζουν στην χριστιανική απολογητική. Όπως δηλαδή έχουν κάνει και με τόσες άλλες λέξεις, όπως δαίμων, εωσφόρος, Άδης, θάνατος, σοφία...

«Αίρεση είναι αυτή που ακολουθεί κάποια συγκεκριμένη λογική σύμφωνα με τα φαινόμενα ή θέλει να ακολουθεί. Ο Ιππόβοτος ισχυρίζεται ότι υπάρχουν εννέα αιρέσεις των φιλοσόφων. Η Μεγαρική, η Ερετριακή, η Κυρηναϊκή, η Επικούριος, Η Αννικέριος, η Θεοδώρειος, η Ζηνώνια η οποία ονομάζεται και Στωϊκή, η Ακαδημαϊκή και η Περιπατιτική.»

Αυτά αναφέρει το λεξικό της Σούδας για τις αιρέσεις. Οι κυνικοί φιλόσοφοι δεν θεωρούν απαραίτητο να έχουν κάποια συγκεκριμένη άποψη για τον κόσμο, δεν υποστηρίζουν κάποιο δόγμα και δεν αποτελούν αίρεση. Το ίδιο και οι σκεπτικοί φιλόσοφοι του Πύρωνα, εφόσον δεν έχουν καταλήξει σε ένα δόγμα και δεν δέχονται ότι υπάρχει μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια, δεν αποτελούν αίρεση. Το ίδιο ήταν και οι πρώτοι χριστιανοί. Δεν υποστήριζαν κάποιο δόγμα, δεν θεωρούσαν πως υπάρχει μια άλλη αλήθεια πέρα από την αγάπη που φανέρωσε η ζωή του Χριστού κι έτσι δεν ήταν κάποια αίρεση. Εκείνοι πίστευαν στην αγάπη. Ο Θεός είναι αγάπη. Αγάπα τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου. Πρώτα η αγάπη κι έπειτα η γνώση ελευθερώνει. Η γνώση που οδηγεί στην αγάπη ελευθερώνει και όχι η γνώση που οδηγεί στο μίσος και τον πόλεμο. Μακάριοι οι ειρηνοποιοί.

Ο Διογένης είχε ένα φανάρι μια φορά, τώρα του πήραν εκείνοι στην Ινσταμπούλ.

Όταν συναντούσαν κάποιον φιλόσοφο, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν περιπλανώμενοι ταξιδευτές, τον ρωτούσαν «τι το σχήμα;» Δηλαδή σύμφωνα με ποια αίρεση ακολουθείς τον δρόμο της σοφίας; Πέρα όμως από τις διαφορετικές αιρέσεις της φιλοσοφίας, κυριαρχούσε το φιλοσοφικό σχήμα. Ανεξάρτητα δηλαδή το δόγμα, ο άνθρωπος ήταν πρώτα φιλόσοφος και φορούσε τον μαύρο χιτώνα. Σήμερα οι καλόγεροι λένε ότι έχουν το μοναχικό σχήμα. Κάποιοι από αυτούς είναι μάλιστα και μεγαλόσχημοι. Φιλόσοφοι όμως έχουν πάψει να είναι, διότι δεν υπάρχει πλέον ανάγκη φιλοσοφίας. Δεν υπάρχει αντίλογος. Μια και μόνο μία δόξα έχει παραμείνει στον κόσμο, η ορθή των χριστιανών δόξα. Οι αιρετικοί κάηκαν στην πυρά, είτε Πλατωνικοί, είτε Στωικοί, είτε Επικούριοι.

Κάποτε διακωμωδούσαν τους φιλοσόφους για τις ατέλειωτες διαφωνίες τους, λέγοντας ότι είναι όπως τα ρολόγια που ποτέ δεν λένε την ίδια ώρα. Ποτέ όμως οι φιλόσοφοι δεν σφάχτηκαν μεταξύ τους. Ποτέ δεν καταδίκασαν τους αντίπαλους σε θάνατο, όπως έπραξε η νέα ετούτη χριστιανική φιλοσοφία. Κι όμως, μέσα στους κόλπους της εκκλησίας των χριστιανών, οι νέες αιρέσεις φυτρώνουν περισσότερες παρά ποτέ. Τώρα δεν ενδιαφέρονται για τον άνθρωπο και τον κόσμο όπως έκαναν κάποτε στο παρελθόν. Τώρα όλες αυτές οι χριστιανικές αιρέσεις διαπληκτίζονται για την πορφύρα του Βασιλέα Χριστού, την οποία διαμοιράσθησαν οι Ρωμαίοι στρατιώτες.

Δυστυχώς ο σημερινός Χριστός, ο αμόρφωτος μαραγκός, δεν ακούγεται καθόλου. γιατί μιλάνε οι διάφοροι Πατέρες, Αυτοκράτορες, Πάπες, και τα λίγα λόγια του Χριστού αγνοούνται.

Τότε πως θα γνωρίζουμε εκείνους που ακολουθούν την χριστιανική φιλοσοφία; Θα φτιάξουμε ένα πιστεύω, ένα ακλόνητο δόγμα και όσοι το ακολουθούν θα είναι ορθόδοξοι αληθινοί χριστιανοί και όσοι δεν το ακολουθούν θα είναι αιρετικοί και θα τους κάψουμε στην πυρά; Όχι βέβαια. Οι αληθινοί χριστιανοί δεν έχουν δόγμα, δεν είναι αιρετικοί, πιστεύουν στην αγάπη. Έτσι θα γνωρίσουν όλοι ότι είστε μαθητές μου, λέει ο Χριστός στο κατά Ιωάννη ευαγγέλιο, επειδή θα είστε αγαπημένοι μεταξύ σας.

Κατα Ιωάννη 13. 35 εν τούτω γνώσονται πάντες οτι εμοι μαθηταί εστε, εαν αγάπην εχητε εν αλλήλοις

Αν μεταξύ σας είστε ο καθένας στο πείσμα του και στο δόγμα του τότε δεν είστε μαθητές του Χριστού, ούτε έχετε κάποια σχέση με την χριστιανική φιλοσοφία.

Δυστυχώς οι χριστιανοί απέτυχαν να κατανοήσουν την ελληνική φιλοσοφία αλλά δεν κατανόησαν και τα λόγια του ίδιου του Χριστού. Ειδεμή θα άκουγαν που είπε ο Χριστός ότι βλέπουν το κάρφος στο μάτι του αδερφού τους αλλά τη δοκό που είναι στο δικό τους μάτι δεν την καταλαβαίνουν. Έτσι σήμερα οι τέλειοι και παντογνώστες χριστιανοί, κρίνουν τους αρχαίους και διδάσκουν την αλήθεια και την αγάπη βλέποντας τις αμαρτίες των Ελλήνων, τη δοκό όμως που είναι στο δικό τους μάτι δεν την βλέπουν.

Ο φιλόσοφος Ξενοφάνης είπε ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι απόλυτα σαφές και την βέβαιη αλήθεια κανείς δεν μπορεί να την γνωρίζει με ακρίβεια αλλά και όταν ακόμα κανείς κατανοήσει την αλήθεια και πάλι ο ίδιος δεν θα μπορεί να το γνωρίζει γιατί ο κάθε άνθρωπος είναι εγκλωβισμένος στην άποψη του, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς παρά να εκφράσει την προσωπική του άποψη. Καταλήγει ο φιλόσοφος Ξενοφάνης με την φράση, «δόκος επί πάσι τέτυκται», γιατί ο καθένας νομίζει την δική του ιδέα ως αληθινή ή ο καθένας έχει το προσωπικό του δόγμα, το προσωπικό του δοκάρι.

Δόκος επί πάσι τέτυκται.

Και πως λες στον αδελφό σου κατσε να σου βγάλω το κάρφος από το μάτι σου και ιδού η δοκός μεσα στο δικό σου το μάτι.

«η πως ερεις τω αδελφω σου, Αφες εκβάλω το κάρφος εκ του οφθαλμου σου, και ιδου η δοκος εν τω οφθαλμω σου;»

«Δοκος επι πάσι τετυκται»

Είπαμε. Δοκεί μοι, σημαίνει ¨μου φαίνεται¨ και δοκώ σημαίνει νομίζω. Η δόξα είναι γνώμη και όχι ένα ασφαλές συμπέρασμα. Έτσι σου φαίνεται, έτσι νομίζεις, και το δοκάρι που έχει ο κάθε άνθρωπος στο κεφάλι του δεν είναι παρά όσα νομίζει ότι είναι αληθινά επειδή και μόνο τον συμφέρει.

Ο φιλόσοφος Ξενοφάνης ήταν ένας από τους δασκάλους του Σωκράτη. Εκείνος τον δίδαξε το "ουδέν οίδα", το "δεν γνώρισα". Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει το ακατάληπτο Θεϊκό Ον. Γιατί για τους Έλληνες φιλοσόφους της εποχής από τον Παρμενίδη μέχρι τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα, μία ήταν η αλήθεια. Υπάρχει Μία Ανώτατη Ύπαρξη, αλλά αυτή είναι άγνωστη, ανώνυμη και ακατανόητη. Οπότε ο Έλληνας φιλόσοφος Σωκράτης λέει, "Ένα γνώρισα, ότι τίποτα δεν γνώρισα". Οι σημερινοί φιλόσοφοι διάβασαν λάθος την πρόταση. Νομίζουν ότι ο Σωκράτης γνώρισε το τίποτα, ή γνώρισε ότι δεν υπάρχει τίποτα. Έτσι οι σημερινοί φιλόσοφοι έχουν χωριστεί σε εκείνους που γνώρισαν αυτό που δεν μπορεί να γίνει γνωστό από την ανθρώπινη διάνοια, τον τρισυπόστατο Θεό και σε εκείνους που πιστεύουν ότι δεν υπάρχει τίποτα. Κι όμως υπάρχει ...

Εδω η δόκος στα ρώσικα.

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ

7:1 Μη κρίνετε, ινα μη κριθητε. 2 εν ω γαρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, και εν ω μέτρω μετρειτε μετρηθήσεται υμιν. 3 τί δε βλέπεις το κάρφος το εν τω οφθαλμω του αδελφου σου, την δε εν τω σω οφθαλμω δοκον ου κατανοεις; 4 η πως ερεις τω αδελφω σου, Αφες εκβάλω το κάρφος εκ του οφθαλμου σου, και ιδου η δοκος εν τω οφθαλμω σου; 5 υποκριτά, εκβαλε πρωτον εκ του οφθαλμου σου την δοκόν, και τότε διαβλέψεις εκβαλειν το κάρφος εκ του οφθαλμου του αδελφου σου.

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ

6. 39 Ειπεν δε και παραβολην αυτοις. Μήτι δύναται τυφλος τυφλον οδηγειν; ουχι αμφότεροι εις βόθυνον εμπεσουνται; 40 ουκ εστιν μαθητης υπερ τον διδάσκαλον, κατηρτισμένος δε πας εσται ως ο διδάσκαλος αυτου. 41 Τί δε βλέπεις το κάρφος το εν τω οφθαλμω του αδελφου σου, την δε δοκον την εν τω ιδίω οφθαλμω ου κατανοεις; 42 πως δύνασαι λέγειν τω αδελφω σου, Αδελφέ, αφες εκβάλω το κάρφος το εν τω οφθαλμω σου, αυτος την εν τω οφθαλμω σου δοκον ου βλέπων; υποκριτά, εκβαλε πρωτον την δοκον εκ του οφθαλμου σου, και τότε διαβλέψεις το κάρφος το εν τω οφθαλμω του αδελφου σου εκβαλειν.

ΛΕΞΙΚΟ ΣΟΥΙΔΑ

Αίρεσις, η λόγω τινί κατά το φαινόμενον ακολουθούσα ή δοκούσα ακολουθείν. Ιππόβοτος δ θ’ φησίν αιρέσεις είναι των φιλοσόφων και αγωγάς α’ Μεγαρικήν, Ερετριακήν, Κυρηναϊκήν, Επικούρειον, Αννικέρειον, Θεοδώρειον, Ζηνώνειον, την και Στωϊκήν, Ακαδημαϊκήν, Περπατιτικήν, ούτε δε Κυνικήν ούτε Ηλιακήν, ούτε Διαλεκτικήν, την γαρ Πυρώνειον ουδ’ οι πλείους προσποιούνται δια την ασάφειαν, ει γαρ αίρεσις νοοίμεν πρόσκλισιν εν δόγμασιν ακουλουθίαν έχουσαν, ουκέτ’ αν προσαγορεύοιτο αίρεσις η Πυρώνειος.

Αίρεση είναι αυτή που ακολουθεί κάποια συγκεκριμένη λογική σύμφωνα με τα φαινόμενα ή θέλει να ακολουθεί. Ο Ιππόβοτος ισχυρίζεται ότι υπάρχουν εννέα αιρέσεις των φιλοσόφων. Η Μεγαρική, η Ερετριακή, η Κυρηναϊκή, η Επικούριος, Η Αννικέριος, η Θεοδώρειος, η Ζηνώνια η οποία ονομάζεται και Στωϊκή, η Ακαδημαϊκή και η Περιπατιτική. Ούτε η Κυνική, ούτε η Ηλιακή, ούτε η Διαλεκτική δεν θεωρούνται αιρέσεις, γιατί η Πυρώνειος φιλοσοφία δεν έχει κάποια σαφή δόγματα, και εφόσον αίρεση θεωρούμε την πρόσκληση σε κάποιο δόγμα που έχει μια συνέπεια, δεν μπορούμε να ονομάσουμε αίρεση την Πυρώνεια φιλοσοφία.

ΞΕΝΟΦΑΝΗΣ απόσπασμα Β34

Και το μεν ουν σαφές, ου τις ανηρ ίδεν ουδέ τις έσται,

Ιδως αμφι θεών τε και άσσα λεγων περί πάντων,

Ει γαρ και τα μάλιστα τύχη τετελεσμένον ειπών,

Αυτός όμως ουκ είδε, δόκος δε επί πάσι τέτυκται.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΣΚΗΝΩΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΕΥΛΑΛΙΑΣ, ΒΙΚΕΝΤΙΟΥ ΚΑΙ ΒΑΛΕΡΙΑΝΟΥ ΠΟΥ ΔΙΑΣΩΘΗΚΑΝ ΩΣ ΕΚ ΘΑΥΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΝΗΣΟ ΔΟΚΟ

Η παράδοση αλλά και αρκετά ιστορικά στοιχεία μας μεταφέρουν ότι κατά την διάρκεια της κατάληψης της Καρχηδόνας από τους Άραβες τον 7ο αιώνα μ.Χ. οι Βυζαντινοί από τον φόβο ότι θα έρθει και η σειρά να καταληφθεί και η Βαρκελώνη, μετέφεραν για φύλαξη εκτός της Ισπανίας, τα σκηνώματα της Αγίας Ευλαλίας και των Αγίων Βικεντίου και Βαλεριανού που είχαν αρχικά ενταφιαστεί στην εκκλησία της «Santa Maria de les Arenes» (Αγίας Μαρίας της Θάλασσας).

Το πλοίο των Βυζαντινών που μετέφερε την λάρνακα με τα οστά της Αγίας Ευλαλίας αλλά και των άλλων Αγίων, πλέοντας ανατολικά και προσεγγίζοντας την ανατολική Πελοπόννησο έπεσε μέσα σε σφοδρή θύελλα.

Συνέπεια της θύελλας ήταν το πλοίο να βυθιστεί αλλά κατά θαυματουργικό τρόπο οι λάρνακες με τα σκηνώματα των τριών Αγίων να καταλήξουν στην νησίδα Δοκό και μέσα στον κόλπο του Σκίντου.

Στο σημείο που η θάλασσα εναπόθεσε τα ιερά λείψανα, κτίστηκε ένα παραθαλάσσιο εκκλησάκι προς φύλαξη τους. Το εκκλησάκι αυτό βρίσκεται ανατολικά του κόλπου και είναι αφιερωμένο στον θαλασσινό Άγιο Νικόλαο. Αν μάλιστα παρατηρήσει κάποιος προσεχτικά θα δει ότι το ιερό της εκκλησίας συνδέεται με διαφορετική τοιχοποιία με το κύριο μέρος της εκκλησίας, προφανώς γιατί οικοδομήθηκε σαν προέκταση της παλιότερης κατασκευής που προϋπήρχε.

Αλλά και πάλι όπως αναφέρεται τα σκηνώματα των Αγίων με θαυμαστό τρόπο μεταφέρθηκαν σε άλλο σημείο του νησιού και συγκεκριμένα στην σημερινή εκκλησία του Αγίου Ιωάννη. Η εκκλησία βρίσκεται σε σχετικά κοντινή απόσταση από το κάστρο του Δοκού.

Τα ιερά λείψανα παρέμειναν περίπου 40 χρόνια στο νησί και φαίνεται πως κάποιοι εκείνη την εποχή επιχείρησαν να τα βεβηλώσουν ή και να τα μεταφέρουν από τον χώρο της εκκλησίας όπου είχαν εναποτεθεί.

Όπως μας μεταφέρει η παράδοση, τα χέρια των βέβηλων παρέλυσαν και τους κατέλαβε τρόμος. Οι φήμες για αυτό το θαύμα έφτασαν στον Μητροπολίτη Νικήτα της Μονεμβάσιας και ο οποίος με εντολή του έστειλε πλοίο και μετέφερε τις λάρνακες στην Μονεμβάσια και στον τότε Καθεδρικό ναό της Αγίας Αναστασίας (μετέπειτα του Ελκόμενου Χριστού). Η εποχή της μεταφοράς συνέπεσε με την επιδρομή των Αράβων που αντιμετώπισε επιτυχώς η Βυζαντινή αυτοκρατορία την εποχή του Κωνσταντίνου Δ' (668-685).

Τα ιερά λείψανα παρέμειναν περίπου διακόσια χρόνια στην Μονεμβάσια, αλλά το 1292 η πόλη λεηλατήθηκε από τον Καταλανό ναύαρχο Ρογήρο ντε Λούριαπου πήρε ομήρους τον τότε Μητροπολίτη ζητώντας λύτρα αλλά και τα ιερά λείψανα που φυλάσσονταν στον Καθεδρικό ναό της Αγίας Αναστασίας της Μονεμβάσιας.

Ο Καταλανός ναύαρχος Ρογήρο ντε Λούρια αφού πήρε τα σκηνώματα των Αγίων τα μετέφερε στην Βαρκελώνη και τοποθετήθηκαν στον νεοαναγειρόμενο ναό που αφιερώθηκε στην Αγία Ευλαλία. Η κατασκευή του ναού άρχισε το 1298, επάνω στα ερείπια μιας ρωμανικής εκκλησίας του 1058.

Αυτό ήταν σε συντομία το χρονικό για την Αγία Ευλαλία και των Αγίων Βικεντίου και Βαλεριανού που η νησίδα της Δοκού είχε την τιμή και την ευλογία να φυλάξει τα ιερά σκηνώματα τους.

ΠΗΓΗ

http://www.blod.gr/lectures/Pages/viewspeaker.aspx?